In het kwadraat

Kris Peeters - mobiliteitsdeskundige

 

Nieuws blijft nieuws, ook al is het oud nieuws. Dat bleek deze week nog maar eens toen het BIVV de kranten haalde met het bericht dat het aantal verkeersslachtoffers in ons land zwaar onderschat is. Het ‘dark number’ blijkt vooral fietsers en voetgangers te bevatten. Maar goed. Ik ben blij met elk bericht dat, anders dan de hoerabulletins die ministers graag de wereld insturen, duidelijk maakt dat het met de verkeersveiligheid nog lang niet snor zit. Zelfgenoegzaamheid leidt immers tot gemakzucht. En in dit geval is die dodelijk.

 

Laat ik het oude nieuws overigens nog eens larderen met ander oud nieuws: zelfs als we al die verkeersslachtoffers foutloos in onze statistieken konden pompen, dan nog zou er sprake zijn van een enorme onderregistratie. Want zoals slachtofferorganisaties zoals Rondpunt, Ouders van Verongelukte Kinderen of Missing You maar al te goed weten en anderen, misschien uit lijfsbehoud, doorgaans vergeten, wordt met elk verkeersslachtoffer een meervoud aan mensen getroffen: broers, zussen, kinderen, (groot)ouders, vrienden van het slachtoffer en, nog vaker vergeten, dezelfden van de ‘dader’, die, schuldig of niet, daarna nooit nog hetzelfde leven zal lijden als daarvoor.

 

Ik dacht er weer aan toen ik de berichtgeving las over de dode hoek die gisteren weer maar eens zijn naam alle eer aandeed in Essen.  Een zevenjarig fietsertje kwam onder de wielen van een afslaande vrachtwagen terecht. Het oudere zusje en, als het waar is wat ik lees, nog heel wat andere kinderen waren getuige van de tragedie. Vele levens die van het ene moment op het andere ingrijpend zijn veranderd, maar nooit in een statistiek van verkeersslachtoffers zullen worden teruggevonden.

 

In De Standaard werd de vraag opgeworpen of het wel verantwoord is een kind van zeven jaar alleen de weg op te sturen. Het lijkt een logische vraag, maar niet als het de enige is. Andere vragen die hadden kunnen worden gesteld waren bijvoorbeeld:

 

- is het verantwoord zware vrachtwagens net voor schooltijd in een schoolomgeving te laten rijden?

 

- hoe mensvriendelijk is een maatschappij die uitgaat van een feitelijk ‘verkeersverbod’ voor kinderen tot tien jaar?

 

Die vragen werden dus niet gesteld. Ook niet door de verkeersspecialisten van het BIVV of de Universiteit Hasselt.

 

Zij hadden het erover dat jonge kinderen de soms fatale fout maken te denken dat een automobilist die door hen gezien is hen ook heeft gezien. En dus niet over het gebrek aan empathie bij automobilisten, die er geen rekening mee houden dat kinderen ‘kinderen’ zijn. Bijgevolg werd er geen lans gebroken voor extra aandacht voor deze problematiek bij de rijopleiding. En al evenmin voor een sensibiliseringscampagne die chauffeurs zou oproepen tot de ‘dubbele voorzichtigheid’ die het verkeersreglement nochtans al tien jaar voorschrijft.

 

Nee, het ging over kinderen die niet alleen de straat op mogen tot de leeftijd van minstens tien jaar. En daarna dan nog alleen met ‘opvallende fietsuitrusting’ en helmpjes. Alsof een fluohesje in de dodehoek wél zou zijn gezien. Alsof een helmpje bestand zou zijn geweest tegen het gewicht van een tientonner.

 

Als klap op de vuurpijl geeft het BIVV nog mee dat fietsertjes “duidelijke instructies moeten krijgen over hoe je aangeeft welke richting je uit wil als fietser” – daarmee rücksichtslos de filosofie van Jean-Luc Dehaenes aanpassing van het verkeersreglement onderuithalend.

 

Allicht is het zo niet bedoeld, maar het artikel onder de vermanende titel ‘Laat kinderen onder de tien jaar niet alleen fietsen’ leest als één lange veroordeling van de ouders: kind te vroeg de baan opgestuurd, (wellicht) in de verkeerde kledij, met onvoldoende oefening en te weinig instructies.

 

Hoe zouden de ouders zich daarbij voelen? Eigenlijk wil ik het me niet voorstellen, maar misschien komt de omschrijving  ‘als slachtoffers in het kwadraat’ een beetje in de buurt.