"Een half jaar zonder auto: minder zure gezichten, gezonder en niet minder efficiënt"
Guido Everaert
Meer dan een half jaar geleden heb ik de auto vaarwel gezegd. Niet van dat halfslachtige, een beetje proberen. Gewoon, geen auto meer. Alleen nog een goede fiets. En het openbaar vervoer. Tijd om eens even een evaluatie te maken. Ik weet niet meteen of het niet hebben van een auto zoveel goedkoper is, je geeft nogal wat uit aan taxi, openbaar vervoer en regenkleding, om maar iets te zeggen. Maar ik weet wel dat dat modulaire kosten zijn, daar waar ik vroeger voor de auto toch ernstig wat geld moest ophoesten. En elk onderhoud, elke winterperiode kwam extra hard aan.
Tijd voor het positieve. Ik denk dat ik er gezonder door word. Gemiddeld fiets ik zo'n 80 km per week. Dat is niet veel, maar allicht meer dan de sedentaire chauffeur. En ik kom met gemak aan mijn 10.000 stappen per dag. Daar heb ik appjes voor, dat weet u ondertussen.
Ik heb er ook minder stress door. Ik heb altijd al iets gehad tegen filerijden. Meestal verhuis ik dan of zoek een tijdelijke stek dicht bij de werkplek. Ik weet dat zoiets een luxe is, wat niet iedereen zomaar kan. Ik kan het en ik doe het. Een mens moet keuzes maken in zijn leven.
Ik denk ook dat ik er productiever door word. Op de trein kun je echt wel werken, in de meeste stations ook. En (goede) koffie drinken, terwijl je wat observeert en materiaal voor stukjes verzamelt.
En dan wil ik nu even een lans breken voor het personeel van de openbare vervoersmaatschappijen. Iedereen zit daar maar op te kankeren. Dat ze onvriendelijk zijn, niet klant gericht en wat al niet meer. Het spijt mij, maar ik merk daar niets van. Integendeel.
Buschauffeurs zijn vriendelijk, en helpen mensen zoals ik - die totaal geen topografisch inzicht hebben - met de juiste haltes. Loketpersoneel van de spoorwegen en treinconducteurs; hoofs, behulpzaam en aangenaam in de omgang. Ook als er eens een crisis is. Een vertraging. Met die vertragingen valt het overigens meer dan mee. Misschien heeft dat er ook mee te maken dat ik bijna nooit tijdens de spitsuren reis, maar toch.
Onlangs moest ik in Zaventem zijn, om een opleiding te geven. Om 9u. Het hele traject, deur tot deur, wat een fietstochtje, een treinrit en een taxi inhield, heeft mij net geen drie kwartier gekost. Mijn cursisten deden er langer over, kwamen een kwartier te laat binnengesukkeld, met stress verschijnselen omdat ze al anderhalf uur in de auto zaten. Ik had op de trein ook nog kunnen lezen.
Het belangrijkste vind ik echter dat je terug nadenkt over afstanden, over mogelijkheden, over het inplannen en gebruik maken van opportuniteiten. De eerste keer dat je 20 km met de fiets besluit af te leggen schrikt dat wat af. Nu geniet ik er van. Je bent net geen uur bezig, en je ziet nog eens wat onderweg.
In mijn geval komt er nog eens bij dat ik terug zicht krijg op de lokale geografie, eerder dan te rekenen op gps en ander gerief.
Ik kan het iedereen aanraden. Minder zure gezichten, gezonder en ogenschijnlijk zelfs niet minder efficiënt dan die bak maar weer eens te pakken. Nu nog zorgen dat we voldoende fietspaden hebben en dan zijn we er.
En nu ga ik de man naast mij helpen met zijn 'Tinder'-keuzes. Dat moet je er wel bij nemen, dat de privacynormen wat vervagen.