Dierenwelzijn begint in het winkelkarretje

VRT Nieuws

 

In 2015 werden maar liefst 85 % meer gevallen van dierenmishandeling in Vlaanderen gemeld dan in 2014. Dagelijks kreeg de Dienst Dierenwelzijn zo’n 10 meldingen binnen, in totaal wel 3.551.

 

Wil dit ook zeggen dat er plots meer dieren mishandeld werden? Waarschijnlijk niet. Helaas is mishandeling een eeuwenoud fenomeen. De mens is klaarblijkelijk zeer goed in staat om een ander levend wezen, mens of dier, als een ding zonder gevoelens te zien, en er zonder scrupules de meest gruwelijke dingen mee te doen.

 

Waar vroeger een dier zelfs ‘standaard’ als een emotieloos wezen werd beschouwd - grootvader zal heus niet aan de gevoelens van de kikker hebben gedacht toen hij deze in zijn kindertijd met een rietje opblies - weten we vandaag dat dieren gevoelens hebben en kunnen lijden net als wij.

 

Sommige diersoorten zijn tegenwoordig zelfs een onderdeel van ons gezin geworden: onze huisdieren. En wie aan ons gezin komt, komt aan ons, getuige de massale reacties op sociale media wanneer beeldmateriaal van een mishandelde kat of hond wordt gedeeld.

 

​

Plotse stijging in burgerzin?

 

Maar waarom dan dat fenomenale verschil in aantal meldingen van dierenmishandeling tussen 2014 en 2015? Zijn we nu ineens zomaar overgeschakeld van veilig achter ons scherm commentaar spuien, naar actie ondernemen? Wat is de reden voor deze plotse stijging in burgerzin?

 

Sinds de regionalisering van de bevoegdheden heeft de Vlaamse overheid sterk ingezet op het meer bekend maken van de meldpunten. Meer en meer mensen vinden zo de weg om officieel melding van dierenmishandeling te maken.

 

De sociale media spelen hierbij een grote rol: waar vroeger het delen van afgrijselijke beelden enkel het digitaal lynchen van de mishandelaars tot gevolg had, wordt er nu steeds meer opgeroepen om ook de autoriteiten op de hoogte te brengen.

 

Ongetwijfeld zit een ander initiatief van de Dienst Dierenwelzijn hier voor iets tussen: de opleidingen voor asielmedewerkers. De voorbije twee jaar konden vrijwilligers en medewerkers van erkende asielen kosteloos een vijfdaagse opleiding volgen over diverse aspecten van het runnen van een asiel. Hierin kwamen ook de meldpunten en juridische mogelijkheden om dierenmishandeling en dumping aan te pakken aan bod.

 

Daarenboven volgden ook medewerkers en inspecteurs van de Dienst Dierenwelzijn deze opleidingen, waardoor het contact tussen overheid en asielen een pak verbeterde. Het resultaat was dat vanuit de asielen de meldpunten mee werden gepromoot en dit zich als een lopend vuurtje via de sociale media verspreidde.

 

​

Plofkip

 

Op zich is de stijging van het aantal meldingen dus fantastisch nieuws: we keuren dergelijke daden met z’n allen af, delen onze afschuw massaal op sociale media en vinden nu ook de weg naar de autoriteiten, zodat er tegen opgetreden kan worden.

 

We zijn het er dus roerend over eens: dierenmishandeling kan niet door de beugel en dient aangepakt te worden! En toch… Bizar genoeg steunt het grootste deel van de bevolking -vaak zonder het zelf te beseffen- dierenmishandeling op grote schaal.

 

Dat ganzen mishandeld worden voor foie gras, dat weten we ondertussen allemaal. Maar dat die kipfilets in ons winkelkarretje afkomstig zijn van dieren die hiervoor ontzettend hebben moeten afzien, is helaas minder bekend. Nochtans schopte het woord ‘plofkip’ het in 2012 in Nederland tot woord van het jaar.

 

De moderne vleeskip is door doorgedreven selectie namelijk zo snel slachtrijp, op amper veertig dagen, dat ze als het ware van kuiken naar kip knalt. Het goede nieuws voor de kip is dat haar miserabel leven zo verkort wordt en ze dus minder lang in haar eigen vuil moet zitten, opeengepakt tussen duizenden andere kippen.

 

Het slechte nieuws is dat haar lichaam die supersnelle groei niet aankan. Het skelet kan de enorme groei in spiermassa niet volgen, waardoor de kippen nauwelijks kunnen lopen. Ze zitten daardoor voortdurend in hun eigen uitwerpselen en krijgen hierdoor open wonden en infecties op hun poten en borst. Ook het hart groeit niet mee in verhouding tot het lichaam, waardoor de dieren sowieso geen lang leven beschoren zijn.

 

Dat geeft dan weer problemen bij het kweken van de vleeskippen: om de snelle groei van de moederdieren te temperen, zodat ze langer in leven blijven, worden de kippen op dieet gezet. Ze moeten dus voortdurend honger lijden omdat ze anders te snel groeien en het loodje leggen. Smakelijk toch, die goedkope kipfilet?

 

​

Dierenmishandeling op geen enkel vlak goedkeuren

 

Zullen we dan maar massaal de kipfilets inruilen voor vissticks? Ongetwijfeld hebben die visjes toch een vrij en natuurlijk leven in de open oceaan kunnen leiden? Helaas, ook hier kunnen we niet het label ‘diervriendelijk’ opkleven. De vissen komen aan hun einde door verstikking op het droge of worden verpletterd onder het gewicht van hun soortgenoten wanneer de netten aan boord worden gehesen. En zelfs als hun kop er meteen wordt afgehakt, is de lijdensweg nog niet onmiddellijk gedaan. Recente onderzoeken tonen aan dat vissen door hun trage metabolisme nog zeer lang bij bewustzijn blijven. Hun hersenen blijven nog minutenlang, soms zelfs meer dan een half uur actief.

 

Misschien wordt het tijd om onze massale verontwaardiging over de mishandeling van huisdieren uit te breiden naar de dieren die we in onze mond stoppen. Als consument kunnen we een krachtig signaal geven dat we dierenmishandeling op geen enkel vlak goedkeuren. Kiezen voor scharrel en bio of vegetarische alternatieven is al een grote stap in de goede richting. Laten we de verontwaardiging doortrekken naar onze winkelkarretjes en kiezen voor meer dierenwelzijn op ons bord.